Tijdens de laatste bondsvergadering stipte voorzitter Jos al even aan wat in het voorjaar leek te starten, namelijk een echte Eredivisie. Dat was in november, maar de laatste tijd is er op dat vlak weinig vooruitgang geboekt. Coördinatoren als Jasper en Ingeborg hebben het te druk met de huidige competitie(-s), het bestuur is sowieso slechts met zijn tweeën, dus loopt over met taken en verder lijkt niemand het voortouw te nemen. Welnu, tijd voor mij om dat touw op te pakken en hier enkele voorzetten te geven, want het is namelijk nu of nooit. Dat zit zo. In 2017 begint het eerste van twee clubjaren, dat wil zeggen dat diverse clubplannen de komende twee jaar nauwelijks te lijden zullen hebben van Nationale Teams, aangezien het eerstvolgende grastoernooi voor landenteams pas weer in 2019 is. Dat geeft een nieuw initiatief als de Eredivisie dus twee jaar bijna ongestoord de tijd om bestaansrecht op te bouwen.
Eerst even de achterliggende gedachte van de Eredivisie. Ons land is klein maar heeft een groot aantal frisbeespelers, waarvan best veel op aardig niveau. Maar behalve in twee centra ( Amsterdam en Utrecht ) is het gros van de betere spelers te verspreid om met hun clubteam een goed level te halen. Dus voor de beste teams van Crunch en UFO is de normale Outdoor-competitie vaak een farce, want ze weten op dag 1 toch al dat ze aan het eind van dag 4 tegen elkaar in de finale staan en hebben tussendoor vaak weinig tegenstand. Als we echter de betere spelers van de kleinere clubs zouden clusteren in een paar teams, binnen een zogenaamde Eredivisie, slaan we twee vliegen in één klap. Ten eerste zou het niveau van onze dan hoogste divisie een stuk omhoog schieten en wordt die divisie sowieso interessanter voor Crunch en UFO, maar bovendien bieden we de andere goede clubspelers opeens een extra level aan. Een niveau waarop ze binnen hun eigen vereniging waarschijnlijk niet kunnen spelen.
Men zou kunnen opperen dat we deze Eredivisie boven de andere divisies gewoon op de competitiezondagen zouden kunnen afwerken, maar er zijn goede redenen om dat niet te doen. Allereerst willen clubs hun topspelers niet zo maar kwijt. Dat zijn vaak steunpilaren van de club en/of degenen die vaak training (gaan) geven. Daarnaast geeft een Eredivisie die onafhankelijk van de normale competitie wordt gespeeld, diverse clubs de kans om in die Outdoor-competitie haar eigen teams door elkaar te husselen en zo binnen de club aan spelersontwikkeling te kunnen werken. Iets wat nu ook al vaak gebeurt, maar met een aparte Eredivisie heeft zulks dan geen echte implicaties meer voor de titel of kwalificatie voor bijvoorbeeld Regionals.
Ik zou kiezen voor een Eredivisie van zes teams, uiteraard regionaal verdeeld, zodat deze teams in ieder geval - zo men dit wilt - de mogelijkheid hebben om regelmatig samen te trainen, vaak een voorwaarde voor verbetering. Al is het maar één keer in de maand, in de week vóór een speeldag bijvoorbeeld. Behalve Amsterdam (Cakes met MUG) en Utrecht (UFO met Spinners) kom ik tot een noordoostelijke combi van Gronical Dizziness, Aurora, Bluefingers en Disc Devils Twente (NO Stars), een Gelderse mix van Airborn, Veenendaal Tijgers, WAF en BFrisBee2’s (UT Gelre), de vijf Zuid-Hollandse verenigingen Shotzz, Panic, Ultimus Prime, R’damnit en Force Elektro tezamen (SPURFE) en een zuidelijke combinatie van Flying High, Swamp Dragons, Vertigo en UltiMaas (BraLiMix). Deze namen zijn natuurlijk fictief, maar het is wel raadzaam om daar nieuwe teamnamen voor te bedenken, zodat duidelijk wordt dat het een combi is van gelijkwaardige verenigingen en niet één club met wat andere spelers erbij.
Bij onze zuiderburen wordt het voorbeeld, de Belgian League, in de avonduren gespeeld, maar dat is bij ons in Nederland veel lastiger haalbaar als je denkt aan onze afstanden. Vooral voor de noordoostelijke combi, maar natuurlijk ook voor spelers uit Limburg of andere geografisch wat extremere plekken. Dus ik kies voor een speeldag in het weekend. Om niet nog een weekeinde af te blokken met ultimate, kies ik voor de zaterdag van de zondag waarop de Outdoor-competitie wordt gespeeld. Voor dit voorjaar zou dat dus drie Eredivisie-speeldagen betekenen, want de laatste Outdoor-competitiedag is dit jaar op zaterdag 1 juli in Amsterdam gepland. Prima ! Als bijkomend voordeel levert dit drie heerlijke ‘trainingsweekenden’ op voor de topspelers die toch al jaren zeur(d)en dat onze competitie in weekenden moet worden gespeeld, net als bij al onze buurlanden het geval is.
We verdelen de zes teams steeds in twee groepen van drie teams, zodat je op een speeldag twee grote, lange wedstrijden hebt. De thuisspelende ploeg heeft de vervelende, lange pauze in het midden van het schema, maar dat spreekt voor zich. Op dag 2 maak je een andere, geografisch logische verdeling in twee pools van drie teams voor weer twee mooie games per ploeg. En op dag 3 komt de hele Eredivisie bij elkaar en speelt de top 3 om de titel, of eventueel zelfs in een bracket waarbij alle zes de teams vooraf nog kansen hebben.
Natuurlijk gaat dat wel een ( groot ? ) aantal spelers ‘kosten’ in de normale competitie. Toppers die voorheen op zondag met hun club zouden spelen, zullen er nu eerder voor kiezen om de zondag te laten lopen en slechts op zaterdag in de Eredivisie te spelen. Maar is dat een ramp ? Nee, hooguit jammer. Nee, want we bieden ze toch een ander platform aan, een pool waarin ze ‘interessanter’ kunnen spelen en misschien wel langer blijven doorgaan. De zondagcompetitie zal in eerste instantie dus iets kleiner worden, maar op den duur zal de bond alleen maar meer groeien van deze extra speelmogelijkheid die we spelers hiermee bieden. Even goed zal een ( groot ? ) percentage uit liefde voor hun eigen club ook gewoon op zondag in de normale divisies blijven spelen en daar zijn ervaring(-en) uit de Eredivisie overbrengen op zijn clubgenoten.
Het staat buiten kijf dat er aan zo’n Eredivisie wel een mooie worst moet worden gehangen, want verandering gaat niet vanzelf. Voor de winnaar kwalificatie voor Regionals ligt voor de hand, al hebben we komend jaar – na het erg laat afzeggen van Gentle voor de EUCR in Enschede – wellicht zelfs wel twee plekken weg te geven op Regionals. Maar in deze Eredivisie spelen met recht de sterkste teams die ons land heeft te bieden en je wilt graag dat die Nederland vertegenwoordigen. Wat betreft de winnaar ook meteen het Nederlands kampioenschap gunnen, ben ik iets minder enthousiast. Deze eerste keer is nog wel een experiment en om de vaderlandse ultimatetitel aan een uitprobeersel te hangen, vind ik wat voorbarig. Maar dat kan uiteraard na een evaluatie in het najaar alsnog gebeuren voor 2018, of beter nog 2019.
Tot slot deze belangrijke alinea nog. In mijn hele verhaal heb ik het gehad over spelers. De Open Eredivisie dus, of beter gezegd : de Eredivisie Heren. ( Per 2017 is onze sport overgestapt naar een nieuwe terminologie.) Maar eigenlijk geldt mijn hele relaas wat mij betreft óók voor een Eredivisie Dames. Zelfde drie speeldagen, dezelfde indeling met zes teams, zelfs vrijwel dezelfde teamnamen zouden we kunnen gebruiken. Alleen is de pot met speelsters wel wat minder groot dan bij de heren. Waar het bij de heren gaat om een toplaag van bijna twintig procent, zullen bij de dames veel meer speelsters (zo’n vijfenveertig procent *) hiervoor open moeten staan, anders gaat het niet lukken, zeker niet met zes (grote) ploegen.
En dat de Damescompetitie op zondag hieronder dus nog veel meer te lijden zal hebben dan de Open divisies, lijkt me duidelijk. Even goed kan elke dame die ook op zondag wil spelen nog gewoon terecht in de normale Outdoor-competitie. Dus waar een wil is, is een weg. Frisbeedames van Nederland, jullie kunnen afwachten en kijken of het in 2017 bij de heren lukt en daarna wellicht kopiëren, of nu al proactief de koppen bij elkaar steken en zelfs vooruit lopen. Als jullie dat doen, wil ik wel jullie trommel slaan.
*) Dit zijn aantallen uit de huidige Indoor-competitie. Voor zes teams heb je ongeveer 90 spelers nodig. Er zijn ongeveer 490 spelers ingeschreven voor deze Indoor en 190 speelsters.